Σύνοψη

Στην αρχαία ρωμαϊκή θρησκεία και το μύθο, ο Ιανός (λατινικά: Ianvs ) είναι ο θεός της αρχής, των πυλών, των μεταβάσεων, του χρόνου, της δυαδικότητας, των θυρών, των περασμάτων, των πλαισίων και του τέλους. Συνήθως απεικονίζεται με δύο πρόσωπα. Ο μήνας Ιανουάριος πήρε το όνομά του από τον Ιανό (Ianuarius). Σύμφωνα με τα ημερολόγια των αρχαίων Ρωμαίων αγροτών, η Ινώνα θεωρούνταν λανθασμένα η προστατευτική θεότητα του μήνα Ιανουαρίου, αλλά η Ινώνα είναι η προστατευτική θεότητα του μήνα Ιουνίου.

Ο Ιανός προήδρευε της αρχής και του τέλους των συγκρούσεων, και ως εκ τούτου του πολέμου και της ειρήνης. Οι πύλες ενός κτιρίου στη Ρώμη που πήρε το όνομά του (όχι ναός, όπως συχνά αποκαλείται, αλλά ένας ανοιχτός περίβολος με πύλες σε κάθε άκρο) άνοιγαν σε καιρό πολέμου και έκλειναν για να σηματοδοτήσουν την άφιξη της ειρήνης. Ως θεός των μεταβάσεων, είχε λειτουργίες που αφορούσαν τη γέννηση και τα ταξίδια και τις ανταλλαγές, και σε συνδυασμό με τον Πόρτουνο, έναν παρόμοιο θεό του λιμανιού και της πύλης, είχε σχέση με τα ταξίδια, το εμπόριο και τη ναυτιλία.

Ο Ιανός δεν είχε κανέναν φλαμέντο ή εξειδικευμένο ιερέα (sacerdos), αλλά ο ίδιος ο βασιλιάς των ιερών τελετών (rex sacrorum) εκτελούσε τις τελετές του. Ο Ιανός είχε πανταχού παρούσα στις θρησκευτικές τελετές καθ' όλη τη διάρκεια του έτους. Ως εκ τούτου, ο Ιανός επικαλούνταν τελετουργικά στην αρχή κάθε τελετής, ανεξάρτητα από την κύρια θεότητα που τιμούσε κάθε φορά.

Ενώ οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν κανένα γνωστό αντίστοιχο του Ιανού, υπάρχει σημαντική επικάλυψη με τον Culśanś του πανθέου των Ετρούσκων.

Ετυμολογία

Το όνομα του θεού Iānus, που στα λατινικά σημαίνει "τοξωτό πέρασμα, πόρτα", προέρχεται από την πρωτοϊταλική *iānu ("πόρτα"), τελικά από την πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *ieh₂nu ("πέρασμα"). Είναι συγγενές με το σανσκριτικό yāti ('πηγαίνω, ταξιδεύω'), το λιθουανικό jóti ('πηγαίνω, ιππεύω'), το ιρλανδικό áth ('διάβαση') ή το σερβοκροατικό jàhati ('ιππεύω').

Το Iānus θα ήταν τότε ένα όνομα δράσης που εκφράζει την ιδέα του πηγαίνω, περνάω, που σχηματίζεται στη ρίζα *yā- < *y-eð2- θέμα II της ρίζας *ey- πάω από την οποία eō, ειμι. Άλλοι σύγχρονοι μελετητές αντιτίθενται σε μια ινδοευρωπαϊκή ετυμολογία είτε από το Dianus είτε από τη ρίζα *yā-.

Από το Ianus προέρχεται το ianua ("πόρτα"), και εξ ου και η αγγλική λέξη "janitor" (λατινικά, ianitor).

Αρχαίες ερμηνείες

Τρεις ετυμολογίες προτάθηκαν από τους αρχαίους πολυμαθείς, καθεμία από τις οποίες είχε συνέπειες για τη φύση του θεού. Η πρώτη βασίζεται στον ορισμό του Χάους που δίνει ο Παύλος ο Διάκονος: hiantem, hiare, "να είσαι ανοιχτός", από τον οποίο θα προέκυπτε η λέξη Ianus με την απώλεια της αρχικής ασπιρίνης. Σε αυτή την ετυμολογία, η έννοια του Χάους θα προσδιόριζε την αρχέγονη φύση του θεού.

Μια άλλη ετυμολογία που προτάθηκε από τον Nigidius Figulus σχετίζεται από τον Μακρόβιο: Ianus θα ήταν ο Απόλλωνας και η Diana Iana, με την προσθήκη ενός D για λόγους ευφωνίας. Η εξήγηση αυτή έχει γίνει αποδεκτή από τους A. B. Cook και J. G. Frazer. Υποστηρίζει όλες τις εξομοιώσεις του Ιανού με τον φωτεινό ουρανό, τον ήλιο και τη σελήνη. Υποθέτει ένα παλαιότερο *Dianus, που σχηματίστηκε από το *dia- < *dy-eð2 από την ινδοευρωπαϊκή ρίζα *dey- λάμψη που αντιπροσωπεύεται στα λατινικά από τα dies day, Diovis και Iuppiter. Ωστόσο, η μορφή Dianus που υπέθεσε ο Nigidius δεν μαρτυρείται.

Μια τρίτη ετυμολογία που αναφέρεται από τον Κικέρωνα, τον Οβίδιο και τον Μακρόβιο, η οποία εξηγεί το όνομα ως λατινικό, προερχόμενο από το ρήμα ire ("πηγαίνω"), βασίζεται στην ερμηνεία του Ιανού ως θεού της αρχής και των μεταβάσεων.

Αν και η θεμελιώδης φύση του Ιανού είναι υπό συζήτηση, κατά την άποψη των περισσότερων σύγχρονων μελετητών, οι λειτουργίες του θεού μπορούν να θεωρηθούν οργανωμένες γύρω από μια ενιαία αρχή: να προΐσταται όλων των αρχών και των μεταβάσεων, είτε πρόκειται για αφηρημένες είτε για συγκεκριμένες, ιερές ή βέβηλες. Οι ερμηνείες σχετικά με τη θεμελιώδη φύση του θεού είτε την περιορίζουν σε αυτή τη γενική λειτουργία είτε δίνουν έμφαση σε μια συγκεκριμένη ή ιδιαίτερη πτυχή της (ταυτίζοντάς τον με την κίνηση του φωτός, τις γέφυρες κ.λπ.) είτε βλέπουν στο θεό ένα είδος κοσμολογικής αρχής, ερμηνεύοντάς τον ως ουρανική θεότητα.

Σχεδόν όλες αυτές οι σύγχρονες εξηγήσεις διατυπώθηκαν αρχικά από τους αρχαίους.

Ο Θεός των αρχών και των περασμάτων

Η λειτουργία του ως θεού της αρχής έχει εκφραστεί με σαφήνεια σε πολλές αρχαίες πηγές, μεταξύ των οποίων κυρίως ο Κικέρων, ο Οβίδιος και ο Βάρρος. Ως θεός της κίνησης, ο Ιανός φροντίζει τα περάσματα, προκαλεί την έναρξη των ενεργειών και προΐσταται όλων των απαρχών. Δεδομένου ότι η κίνηση και η αλλαγή είναι αλληλένδετες, έχει διπλή φύση, η οποία συμβολίζεται στην εικόνα του με τα δύο κεφάλια. Έχει υπό την κηδεμονία του την είσοδο και την έξοδο από την πόρτα των σπιτιών, την ianua, η οποία πήρε το όνομά της από αυτόν, Ομοίως, η κηδεμονία του επεκτείνεται στα καλυμμένα περάσματα που ονομάζονται iani και κυρίως στις πύλες της πόλης, συμπεριλαμβανομένης της λατρευτικής πύλης του Argiletum, που ονομάζεται Ianus Geminus ή Porta Ianualis από την οποία προστατεύει τη Ρώμη από τους Σαβίνους. Είναι επίσης παρών στο Sororium Tigillum, όπου φυλάει το τέρμα των δρόμων προς τη Ρώμη από το Λάτιο. Έχει βωμό, αργότερα ναό κοντά στην Porta Carmentalis, όπου κατέληγε ο δρόμος που οδηγούσε στο Veii, καθώς και παρουσία στο Janiculum, μια πύλη από τη Ρώμη προς την Ετρουρία.

Η σύνδεση των εννοιών της αρχής (principium), της κίνησης, της μετάβασης (eundo), και από εκεί του χρόνου εκφράστηκε με σαφήνεια από τον Κικέρωνα. Γενικά, ο Ιανός βρίσκεται στην αρχή του χρόνου ως φύλακας των πυλών του Ουρανού: Ο ίδιος ο Δίας μπορεί να κινείται εμπρός και πίσω εξαιτίας του έργου του Ιανού. Σε έναν από τους ναούς του, πιθανότατα αυτόν του Forum Holitorium, τα χέρια του αγάλματός του ήταν τοποθετημένα έτσι ώστε να υποδηλώνουν τον αριθμό 355 (τον αριθμό των ημερών σε ένα σεληνιακό έτος), αργότερα 365, εκφράζοντας συμβολικά την κυριαρχία του επί του χρόνου. Προΐσταται των συγκεκριμένων και αφηρημένων απαρχών του κόσμου, όπως η θρησκεία και οι ίδιοι οι θεοί, κατέχει επίσης την πρόσβαση στον Ουρανό και σε άλλους θεούς: αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι πρέπει να τον επικαλούνται πρώτα, ανεξάρτητα από τον θεό στον οποίο θέλουν να προσευχηθούν ή να εξευμενίσουν. Είναι ο πρωτεργάτης της ανθρώπινης ζωής, των νέων ιστορικών εποχών και των οικονομικών επιχειρήσεων: σύμφωνα με τον μύθο ήταν ο πρώτος που έκοψε νομίσματα και το as, το πρώτο νόμισμα της φιλελεύθερης σειράς, φέρει το ομοίωμά του στη μία όψη.

Ο Θεός της αλλαγής

Ο Ιανός συμβόλιζε συχνά την αλλαγή και τις μεταβάσεις, όπως την πρόοδο από το παρελθόν στο μέλλον, από τη μια κατάσταση στην άλλη, από το ένα όραμα στο άλλο, και την ανάπτυξη των νέων ανθρώπων στην ενηλικίωση. Αντιπροσώπευε τον χρόνο επειδή μπορούσε να βλέπει στο παρελθόν με το ένα πρόσωπο και στο μέλλον με το άλλο. Ως εκ τούτου, ο Ιανός λατρευόταν στις αρχές των εποχών της συγκομιδής και της φύτευσης, καθώς και στους γάμους, στους θανάτους και σε άλλα ξεκινήματα. Αντιπροσώπευε τον ενδιάμεσο χώρο μεταξύ βαρβαρότητας και πολιτισμού, αγροτικού και αστικού χώρου, νεότητας και ενηλικίωσης. Έχοντας τη δικαιοδοσία των απαρχών, ο Ιανός είχε μια εγγενή σχέση με τους οιωνούς και τους οιωνούς.

Θέση στο πάνθεον

Ο Leonhard Schmitz υποστηρίζει ότι ήταν πιθανότατα ο σημαντικότερος θεός στο ρωμαϊκό αρχαϊκό πάνθεον. Συχνά τον επικαλούνταν μαζί με τον Iuppiter (Jupiter).

Σε αρκετά από τα έργα του ο G. Dumézil πρότεινε την ύπαρξη μιας δομικής διαφοράς στο επίπεδο μεταξύ των πρωτο-ινδοευρωπαϊκών θεών της αρχής και του τέλους, και των άλλων θεών, οι οποίοι σύμφωνα με τον Dumézil εντάσσονται σε μια τριμερή δομή, που αντανακλά την αρχαιότερη οργάνωση της κοινωνίας. Έτσι, στις ΙΕ θρησκείες υπάρχει ένας θεός της εισαγωγής (όπως ο Βεδικός Vâyu και ο Ρωμαϊκός Ιανός) και ένας θεός του τέλους, καθώς και μια θεά-τροφός που συχνά είναι επίσης πνεύμα της φωτιάς (όπως η Ρωμαϊκή Vesta, η Βεδική Saraswati και η Agni, η Αβαντική Armaiti και η Anâitâ), οι οποίοι επιδεικνύουν ένα είδος αμοιβαίας αλληλεγγύης.

Η έννοια του "θεού του τέλους" ορίζεται σε σχέση με το ανθρώπινο σημείο αναφοράς, δηλαδή την τρέχουσα κατάσταση του ανθρώπου στο σύμπαν, και όχι με το τέλος ως μετάβαση σε νέες συνθήκες, οι οποίες υπάγονται στη δικαιοδοσία των θεών της αρχής, λόγω της αμφίσημης φύσης της έννοιας. Έτσι, ο θεός της αρχής δεν μπορεί να αναχθεί δομικά σε έναν κυρίαρχο θεό, ούτε η θεά του τέλους σε καμία από τις τρεις κατηγορίες στις οποίες ο Dumézil κατανέμει τις θεές. Υπάρχει όμως ένας μεγαλύτερος βαθμός ασάφειας όσον αφορά τη λειτουργία και το ρόλο των θεών, οι οποίες μπορεί να αποτελούσαν μια προϋπάρχουσα δομή που επέτρεπε την απορρόφηση των τοπικών μεσογειακών μητρικών θεών, αναθρεπτριών και προστάτιδων .

Κατά συνέπεια, η θέση των θεών της αρχής δεν θα ήταν θέμα μιας διαχρονικής διαδικασίας υποβάθμισης που υπέστη ένας ανώτατος ουράνιος θεός, αλλά μάλλον ένα δομικό χαρακτηριστικό που είναι εγγενές στη θεολογία του πολιτισμού. Η κάθοδος των αρχέγονων ουράνιων θεών στην κατάσταση του deus otiosus είναι γνωστό φαινόμενο σε πολλές θρησκείες. Ο ίδιος ο Dumézil παρατήρησε και συζήτησε σε πολλά από τα έργα του το φαινόμενο της πτώσης των αρχαϊκών ουράνιων θεοτήτων σε πολυάριθμες κοινωνίες εθνολογικού ενδιαφέροντος.

Ο Mircea Eliade αξιολόγησε θετικά τις απόψεις του Dumezil (1946) και συνέστησε τη χρήση τους στη συγκριτική έρευνα για τις ινδοευρωπαϊκές θρησκείες.

Σύμφωνα με τον Μακρόβιο, ο οποίος επικαλείται τον Nigidius Figulus και τον Κικέρωνα, ο Ιανός και η Jana (Diana) είναι ένα ζεύγος θεοτήτων, που λατρεύονταν όπως ο Απόλλωνας ή ο ήλιος και η σελήνη, οπότε ο Ιανός δεχόταν θυσίες πριν από όλους τους άλλους, επειδή μέσω αυτού είναι προφανής ο τρόπος πρόσβασης στην επιθυμητή θεότητα.

Μια παρόμοια ηλιακή ερμηνεία έχει προσφερθεί από τον A. Audin, ο οποίος ερμηνεύει τον θεό ως το αποτέλεσμα μιας μακράς διαδικασίας ανάπτυξης, ξεκινώντας από τους σουμερικούς πολιτισμούς, από τους δύο ηλιακούς πυλώνες που βρίσκονταν στην ανατολική πλευρά των ναών, καθένας από τους οποίους σηματοδοτούσε την κατεύθυνση του ανατέλλοντος ήλιου στις ημερομηνίες των δύο ηλιοστασίων: ο νοτιοανατολικός αντιστοιχούσε στο χειμερινό και ο βορειοανατολικός στο θερινό ηλιοστάσιο. Αυτοί οι δύο πυλώνες θα ήταν η απαρχή της θεολογίας των θεϊκών διδύμων, εκ των οποίων ο ένας είναι θνητός (σχετίζεται με τον ΒΑ πυλώνα, πλησιέστερα στη βόρεια περιοχή όπου ο ήλιος δεν λάμπει) και ο άλλος είναι αθάνατος (σχετίζεται με τον ΝΑ πυλώνα και τη νότια περιοχή όπου ο ήλιος λάμπει πάντα). Αργότερα αυτά τα εικονογραφικά μοντέλα εξελίχθηκαν στη Μέση Ανατολή και την Αίγυπτο σε μια ενιαία στήλη που αναπαριστά δύο κορμούς και τελικά σε ένα ενιαίο σώμα με δύο κεφάλια που κοιτάζουν προς αντίθετες κατευθύνσεις.

Ο Numa στη ρύθμιση του ρωμαϊκού ημερολογίου του ονόμασε τον πρώτο μήνα Januarius από τον Ιανό, που σύμφωνα με την παράδοση θεωρούνταν η υψηλότερη θεότητα εκείνη την εποχή.

Ο Νούμα έχτισε τον Ianus geminus (επίσης Janus Bifrons, Janus Quirinus ή Portae Belli), ένα πέρασμα που άνοιγε τελετουργικά σε περιόδους πολέμου και έκλεινε ξανά όταν τα ρωμαϊκά όπλα ξεκουράζονταν. Αποτελούσε έναν περίβολο με τείχη και πύλες σε κάθε άκρο, που βρισκόταν μεταξύ της παλαιάς ρωμαϊκής Αγοράς και εκείνης του Ιουλίου Καίσαρα, η οποία είχε καθαγιαστεί από τον ίδιο τον Νούμα Πομπίλιο. Σχετικά με την ακριβή θέση και την όψη του ναού υπήρξε μεγάλη συζήτηση μεταξύ των μελετητών. Σε καιρό πολέμου οι πύλες του Ιανού άνοιγαν και στο εσωτερικό του γίνονταν θυσίες και βατικίνια, για να προβλεφθεί η έκβαση των στρατιωτικών πράξεων. Οι πόρτες έκλειναν μόνο σε καιρό ειρήνης, γεγονός εξαιρετικά σπάνιο. Η λειτουργία του Ιάνου Γέμινου υποτίθεται ότι ήταν ένα είδος καλού οιωνού: σε καιρό ειρήνης λέγεται ότι έκλεινε τους πολέμους στο εσωτερικό του ή ότι διατηρούσε την ειρήνη στο εσωτερικό του- σε καιρό πολέμου λέγεται ότι ήταν ανοιχτός για να επιτρέψει την επιστροφή των ανθρώπων που υπηρετούσαν.

Ένας ναός του Ιανού λέγεται ότι εγκαινιάστηκε από τον ύπατο Γάιο Δούλιο το 260 π.Χ. μετά τη μάχη των Μύλων στο Forum Holitorium. Περιείχε ένα άγαλμα του θεού με το δεξί χέρι να δείχνει τον αριθμό 300 και το αριστερό τον αριθμό 65 -δηλαδή τη διάρκεια σε ημέρες του ηλιακού έτους- και δώδεκα βωμούς, έναν για κάθε μήνα.

Το τετράπλευρο οικοδόμημα που είναι γνωστό ως Αψίδα του Ιανού στο Forum Transitorium χρονολογείται από τον 1ο αιώνα της χριστιανικής εποχής: σύμφωνα με την κοινή γνώμη χτίστηκε από τον αυτοκράτορα Δομιτιανό. Ωστόσο οι Αμερικανοί μελετητές L. Ross Taylor και L. Adams Holland με βάση ένα χωρίο του Στάτιου υποστηρίζουν ότι επρόκειτο για παλαιότερη κατασκευή (η παράδοση θέλει τον Ιανό τετράπλευρο να έχει μεταφερθεί στη Ρώμη από τη Φαλέρι) και ότι ο Δομιτιανός την περιέβαλε μόνο με τη νέα του Αγορά. Στην πραγματικότητα το κτίριο του Forum Transitorium ολοκληρώθηκε και εγκαινιάστηκε από τον Νέρβα το 96 μ.Χ.

Ένας άλλος τρόπος διερεύνησης της σύνθετης φύσης του Ιανού είναι η συστηματική ανάλυση των λατρευτικών επιθέτων του: τα θρησκευτικά έγγραφα μπορεί να διατηρούν την έννοια της θεολογίας μιας θεότητας με μεγαλύτερη ακρίβεια από ό,τι άλλες λογοτεχνικές πηγές.

Οι κύριες πηγές των λατρευτικών επιθέτων του Ιανού είναι τα θραύσματα της Carmen Saliare που διατήρησε ο Varro στο έργο του De Lingua Latina, ένας κατάλογος που σώζεται σε ένα απόσπασμα των Saturnalia του Μακρόβιου (I 9, 15-16), ένας άλλος σε ένα απόσπασμα του De Mensibus του Johannes Lydus (IV 1), ένας κατάλογος στο Historiarum Compendium του Cedrenus (I p. 295 7 Bonn), εν μέρει εξαρτώμενος από αυτόν του Lydus, και ένας στο σχόλιο του Servius Honoratus στην Αινειάδα (VII 610). Λογοτεχνικά έργα διατηρούν επίσης ορισμένα από τα λατρευτικά επίθετα του Ιανού, όπως το μακρύ χωρίο των Φασιστών του Οβιδίου αφιερωμένο στον Ιανό στην αρχή του βιβλίου Ι (89-293), του Τερτυλλιανού, του Αυγουστίνου και του Αρνόβιου.

Carmen Saliare

Όπως είναι αναμενόμενο οι εναρκτήριοι στίχοι της Κάρμεν, είναι αφιερωμένοι στην τιμή του Ιανού, από εκεί ονομάστηκαν versus ianuli. αναφέρει τα versus ianuli, iovii, iunonii, minervii. Σώζεται μόνο ένα μέρος του versus ianuli και δύο από τα iovii.

Το χειρόγραφο έχει:

Έχουν προταθεί πολλές ανακατασκευές: Παρόλα αυτά μπορεί κανείς να αναγνωρίσει με βεβαιότητα ορισμένα επίθετα:

Τα επίθετα που μπορούν να προσδιοριστούν είναι:

Άλλες πηγές

The above-mentioned sources give. Kivullion, I. Patricion, I. Clusivion, I. Junonion, I. Kyrenon, I. Patulcion, I. Clusion, I. Quirion, I. Quirion (I. Civulion, I. Kirinon, I. Consion, I. Patricion (I. Clusiuius, I. Patulcius, I. Iunonius, I. Quirinus (Servius Aen. VII 610).

Παρόλο που οι κατάλογοι επικαλύπτονται σε κάποιο βαθμό (πέντε επίθετα είναι κοινά στον κατάλογο του Μακρόβιου και του Λύδου), οι εξηγήσεις των επιθέτων διαφέρουν αξιοσημείωτα. Ο κατάλογος και η εξήγηση του Μακρόβιου πιθανώς βασίζονται άμεσα στο έργο του Κορνήλιου Λάμπεω, καθώς ο ίδιος αναφέρει συχνά τον συγγραφέα αυτό στα Σατουρνάλια του, όπως όταν παραθέτει έναν κατάλογο των επιθέτων της λατρείας της Μαίας και αναφέρει ένα από τα έργα του, το Fasti. Αναφερόμενος στα επίθετα του Ιανού ο Μακρόβιος αναφέρει: "Επικαλούμαστε στις ιερές τελετές". Ο ίδιος ο Λαβείος, όπως αναφέρεται στο χωρίο για τον Μάγια, τα διάβασε στους καταλόγους των indigitamenta των libri pontificum. Από την άλλη πλευρά, η αυθεντία του Λύδου δεν μπορεί να συμβουλεύτηκε αυτά τα έγγραφα ακριβώς επειδή προσφέρει διαφορετικές (και μερικές φορές παράξενες) εξηγήσεις για τα κοινά επίθετα: φαίνεται πιθανό να έλαβε έναν κατάλογο χωρίς να του επισυνάπτονται ερμηνείες και οι ερμηνείες του είναι μόνο δικές του.

Το Pater είναι ίσως το πιο συχνό επίθετο του Ιανού, το οποίο συναντάται επίσης στη σύνθεση Ianuspater. Ενώ πολλοί θεοί μοιράζονται αυτό το λατρευτικό επίθετο, φαίνεται ότι οι Ρωμαίοι θεώρησαν ότι ήταν τυπικά κατάλληλο για τον Ιανό. Όταν επικαλείται μαζί με άλλους θεούς, συνήθως μόνο αυτός αποκαλείται pater. Για τον Ιανό ο τίτλος αυτός δεν είναι απλώς ένας όρος σεβασμού- κυρίως σηματοδοτεί τον αρχέγονο ρόλο του. Είναι ο πρώτος από τους θεούς και συνεπώς ο πατέρας τους: ο τύπος quasi deorum deum αντιστοιχεί στον diuum deus του carmen Saliare. Ομοίως, στην έκφραση duonus Cerus, Cerus σημαίνει δημιουργός και θεωρείται αρσενικός τύπος που σχετίζεται με τη Δήμητρα. Ο Λύδος δίνει το Πατρίκιος (Patricius) και το εξηγεί ως autochthon: δεδομένου ότι δεν δίνει άλλο επίθετο που να αντιστοιχεί στον Πάτερ, μπορεί να συναχθεί ότι ο Λύδος αντιλαμβάνεται τον Πατρίκιο ως συνώνυμο του Πάτερ. Δεν υπάρχουν στοιχεία που να συνδέουν τον Ιανό με τις λατρείες των γενιτσάρων ή να τον προσδιορίζουν ως εθνικό θεό που λατρευόταν ιδιαίτερα από τις παλαιότερες πατρικιανές οικογένειες.

Ο Γέμινος είναι το πρώτο επίθετο στον κατάλογο του Μακρόβιου. Αν και η ετυμολογία της λέξης είναι ασαφής, σίγουρα σχετίζεται με τον πιο χαρακτηριστικό χαρακτήρα του, αυτόν που έχει δύο πρόσωπα ή κεφάλια. Απόδειξη αποτελούν οι πολυάριθμες ισοδύναμες εκφράσεις. Η προέλευση αυτού του επιθέτου μπορεί να είναι είτε συγκεκριμένη, αναφερόμενη άμεσα στην εικόνα του θεού που αναπαράγεται στα νομίσματα και υποτίθεται ότι εισήχθη από τον βασιλιά Numa στο ιερό στο χαμηλότερο σημείο του Argiletum, ή σε ένα χαρακτηριστικό του Ianus της Porta Belli, της διπλής πύλης που άνοιγε τελετουργικά στην αρχή των πολέμων, είτε αφηρημένη, προερχόμενη μεταφορικά από τις οριακές, ενδιάμεσες λειτουργίες του ίδιου του θεού: τόσο στο χρόνο όσο και στο χώρο περάσματα που συνέδεαν δύο διαφορετικές σφαίρες, βασίλεια ή κόσμους. Ο Ιανός quadrifrons ή quadriformis, που σύμφωνα με την παράδοση μεταφέρθηκε από το Falerii το 241 π.Χ. και εγκαταστάθηκε από τον Δομιτιανό στο Forum Transitorium, αν και έχει διαφορετικό νόημα, φαίνεται να συνδέεται με το ίδιο θεολογικό σύμπλεγμα, καθώς η εικόνα του υποτίθεται ότι έχει την ικανότητα να εξουσιάζει κάθε κατεύθυνση, στοιχείο και εποχή του έτους. Ωστόσο, δεν δημιούργησε ένα νέο επίθετο.

Το Patulcius και το Clusivius ή Clusius είναι επίθετα που σχετίζονται με μια εγγενή ιδιότητα και λειτουργία των θυρών, αυτή του να στέκονται ανοιχτές ή κλειστές. Ο Ιανός ως Φύλακας της Πύλης έχει τη δικαιοδοσία κάθε είδους πόρτας και περάσματος και τη δύναμη να τις ανοίγει ή να τις κλείνει. Ο Servius ερμηνεύει τον Patulcius με τον ίδιο τρόπο. Ο Λύδος δίνει μια λανθασμένη μετάφραση, "αντί του οδαιον", η οποία όμως αντικατοπτρίζει μια από τις ιδιότητες του θεού, αυτή του προστάτη των δρόμων. Αλλού ο Λύδος αναφέρει το επίθετο θυρέος για να δικαιολογήσει το κλειδί που κρατούσε ο Ιανός. Η αντιθετική ιδιότητα των δύο επιθέτων έχει σκοπό να παραπέμψει στις εναλλασσόμενες αντίθετες καταστάσεις και συναντάται συνήθως στα indigitamenta: σε σχέση με τον Ιανό, ο Μακρόβιος παραθέτει περιπτώσεις του Antevorta και του Postvorta, των προσωποποιήσεων δύο indigitamenta του Carmentis. Τα επίθετα αυτά συνδέονται με την τελετουργική λειτουργία του Ιανού στο άνοιγμα της Porta Ianualis ή της Porta Belli. Το τελετουργικό μπορεί να ανάγεται σε εποχές προγενέστερες της ίδρυσης της Ρώμης. Οι ποιητές προσπάθησαν να εξηγήσουν αυτή την τελετή φανταζόμενοι ότι η πύλη έκλεινε είτε τον πόλεμο είτε την ειρήνη στο εσωτερικό του Ianus, αλλά στη θρησκευτική της σημασία ίσως είχε σκοπό να εξευμενίσει την επιστροφή των νικητών στρατιωτών στην πατρίδα.

Το Quirinus είναι ένα επίθετο που συζητείται. Σύμφωνα με ορισμένους μελετητές, κυρίως γαλλόφωνους, φαίνεται να σχετίζεται αυστηρά με τις ιδέες για το πέρασμα του ρωμαϊκού λαού από τον πόλεμο πίσω στην ειρήνη, από την κατάσταση του miles, του στρατιώτη, σε εκείνη του quiris, του πολίτη που ασχολείται με ειρηνικές υποθέσεις, όπως υποδηλώνουν οι τελετές της Porta Belli. Αυτή είναι στην πραγματικότητα η συνήθης έννοια της λέξης quirites στα λατινικά. Άλλοι μελετητές, κυρίως γερμανόφωνοι, θεωρούν ότι σχετίζεται αντίθετα με τον πολεμικό χαρακτήρα του θεού Quirinus, ερμηνεία που υποστηρίζεται από πολυάριθμες αρχαίες πηγές: Ο Λύδος, ο Οβίδιος και ο Παύλος ο Δαίμων.

Οι Schilling και Capdeville αντιτείνουν ότι είναι η λειτουργία του να προεδρεύει της επιστροφής στην ειρήνη που έδωσε στον Ιανό αυτό το επίθετο, όπως επιβεβαιώνεται από τη συσχέτισή του στις 30 Μαρτίου με τις Pax, Concordia και Salus, αν και είναι αλήθεια ότι ο Ιανός ως θεός όλων των αρχών προεδρεύει επίσης σε εκείνη του πολέμου και έτσι συχνά αποκαλείται belliger, φέρων τον πόλεμο καθώς και pacificus. Η χρήση αυτή συζητείται επίσης από τον Dumézil σε διάφορα έργα σχετικά με την ένοπλη φύση του Mars qui praeest paci, την ένοπλη ποιότητα των θεών της τρίτης λειτουργίας και τα όπλα της τρίτης λειτουργίας.

Από την άλλη πλευρά, ο Koch θεωρεί ότι το επίθετο Janus Quirinus αντικατοπτρίζει την προστασία του θεού για τους δύο μήνες που ξεκινούν και τελειώνουν το έτος, μετά την προσθήκη τους από τον βασιλιά Numa κατά τη μεταρρύθμιση του ημερολογίου του. Και αυτή η ερμηνεία θα ταίριαζε στην οριακή φύση του Ιανού. Ο σύνθετος όρος Ianus Quirinus ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής την εποχή του Αυγούστου, καθώς η ειρηνική ερμηνεία του ταίριαζε ιδιαίτερα με την αυγουστιάτικη ιδεολογία της Pax Romana.

Το σύνθετο Ianus Quirinus συναντάται επίσης στην τελετή των spolia opima, μια lex regia που αποδίδεται στον Numa, η οποία προέβλεπε ότι τα λάφυρα τρίτης τάξης ενός βασιλιά ή αρχηγού που σκοτώθηκε στη μάχη, αυτά που κατακτήθηκαν από έναν κοινό στρατιώτη, αφιερώνονταν στον Ianus Quirinus. Ο Schilling πιστεύει ότι η αναφορά αυτής της τελετής στον Ianus Quirinus ενσωματώνει την αρχική προφητική ερμηνεία, η οποία αποδίδει σε αυτή τη θεότητα τα τελευταία και οριστικά λάφυρα της ρωμαϊκής ιστορίας.

Το επίθετο Ποπάνων (Popanōn) μαρτυρείται μόνο από τον Λύδο, ο οποίος παραθέτει τον Βάρο να αναφέρει ότι την ημέρα των καλένδων του προσφέρθηκε ένα κέικ που του χάρισε αυτόν τον τίτλο. Δεν υπάρχουν σωζόμενες μαρτυρίες για την ονομασία αυτή στα λατινικά, αν και η τελετουργία πιστοποιείται από τον Οβίδιο για τις kalendae του Ιανουαρίου Αυτή η τούρτα ονομαζόταν ianualis αλλά το σχετικό επίθετο του Ιανού δεν θα μπορούσε εύλογα να είναι Ianualis: έχει προταθεί Libo, το οποίο παραμένει καθαρά υποθετικό. Τα συμφραζόμενα θα μπορούσαν να επιτρέψουν μια ετρουσκική ετυμολογία.

Ο Ιανός οφείλει το επίθετο Iunonius στη λειτουργία του ως προστάτη όλων των καλάνδων, οι οποίες συνδέονται επίσης με την Ινώ. Στην εξήγηση του Μακρόβιου: "Ο Ιούνωνιος, κατά κάποιον τρόπο, δεν κατέχει μόνο την είσοδο του Ιανουαρίου, αλλά όλων των μηνών: πράγματι, όλοι οι καλένδες βρίσκονται υπό τη δικαιοδοσία της Ιωνώς". Την ώρα που η ανατολή της νέας σελήνης παρατηρούνταν από τον pontifex minor ο rex sacrorum με τη συνδρομή του πρόσφερε θυσία στον Ιανό στην Curia Calabra, ενώ η regina sacrorum θυσίαζε στην Juno στην regia.

Ορισμένοι μελετητές υποστήριξαν ότι η Juno ήταν η πρωτόγονη paredra του θεού. Το σημείο αυτό επηρεάζει τη φύση του Ιανού και της Ιούνο και βρίσκεται στον πυρήνα μιας σημαντικής διαμάχης: ήταν ο Ιανός ένας υποβαθμισμένος αρχαίος ουρανικός υπέρτατος θεός ή ο Ιανός και ο Δίας συνυπήρχαν, με τις διακριτές ταυτότητές τους να είναι δομικά συνυφασμένες με την αρχική τους θεολογία;

Μεταξύ των γαλλόφωνων μελετητών, ο Grimal και (εμμέσως και εν μέρει) οι Renard και Basanoff υποστήριξαν την άποψη ενός ουρανικού ανώτατου θεού έναντι των Dumézil και Schilling. Μεταξύ των αγγλόφωνων μελετητών οι Frazer και Cook πρότειναν την ερμηνεία του Ιανού ως ουρανικού ανώτατου θεού.

Όποια και αν είναι η περίπτωση, είναι βέβαιο ότι ο Ιανός και η Ινώνα παρουσιάζουν μια ιδιότυπη αμοιβαία συγγένεια: ενώ ο Ιανός είναι ο Iunonius, η Ινώνα είναι η Ianualis, καθώς προΐσταται του τοκετού και του εμμηνορροϊκού κύκλου και ανοίγει πόρτες. Επιπλέον, εκτός από τις καλένδες, ο Ιανός και η Ινώ συνδέονται επίσης στην τελετή του Tigillum Sororium της 1ης Οκτωβρίου, στην οποία φέρουν τα επίθετα Ianus Curiatius και Iuno Sororia. Τα επίθετα αυτά, τα οποία ανταλλάσσουν τις λειτουργικές ιδιότητες των θεών, αποτελούν την πιο αξιοσημείωτη προφανή απόδειξη της εγγύτητάς τους. Το τελετουργικό αναλύεται λεπτομερώς στην ενότητα που ακολουθεί.

Το Consivius, σπορέας, είναι ένα επίθετο που αντανακλά την κηδεμονική λειτουργία του θεού στην πρώτη στιγμή της ανθρώπινης ζωής και της ζωής γενικότερα, τη σύλληψη. Η λειτουργία αυτή αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση της λειτουργίας του ως προστάτη των απαρχών. Σε ό,τι αφορά τον άνθρωπο είναι προφανώς υψίστης σημασίας, αν και τόσο ο Αυγουστίνος όσο και ορισμένοι σύγχρονοι μελετητές τη θεωρούν δευτερεύουσα. Ο Αυγουστίνος δείχνει κατάπληξη για το γεγονός ότι ορισμένοι από τους dii selecti μπορεί να ασχολούνται με τέτοια καθήκοντα: "Στην πραγματικότητα ο ίδιος ο Ιανός πρώτος, όταν συλλαμβάνεται η εγκυμοσύνη, ... ανοίγει το δρόμο για να δεχτεί το σπέρμα".

Από την άλλη πλευρά, ο Βάρρος είχε ξεκαθαρίσει τη σημασία της λειτουργίας της έναρξης μιας νέας ζωής ανοίγοντας το δρόμο στο σπέρμα και γι' αυτό ξεκίνησε την απαρίθμηση των θεών του με τον Ιανό, ακολουθώντας το πρότυπο της Κάρμεν Σαλιάρε. Ο Μακρόβιος δίνει την ίδια ερμηνεία του επιθέτου στον κατάλογό του: "Consivius από τη σπορά (conserendo), δηλ. από τον πολλαπλασιασμό του ανθρώπινου γένους, που διαδίδεται με το έργο του Ιανού." ως την αρχαιότερη μορφή. Ο ίδιος όμως δεν θεωρεί ότι ο Κονσεβίβιος είναι επίθετο του Ιανού, αλλά αυτοτελές θεώνυμο.

Ο Lydus κατανοεί τον Consivius ως βουλαιον (consiliarius) λόγω συγχώνευσης με τον Consus μέσω του Ops Consiva ή Consivia. Η ερμηνεία του Κόνσου ως θεού των συμβουλών είναι ήδη παρούσα στους Λατίνους συγγραφείς και οφείλεται σε μια λαϊκή ετυμολογία που υποστηρίζεται από την ιστορία της απαγωγής των γυναικών των Σαβίνων, (η οποία συνέβη την ημέρα της Consualia aestiva), που λέγεται ότι τους συμβούλευσε ο Κόνσος. Ωστόσο, καμία λατινική πηγή δεν αναφέρει σχέσεις οποιουδήποτε είδους μεταξύ του Consus και του Janus Consivius. Επιπλέον, και τα δύο χωρία που απαιτεί αυτή η ετυμολογία παρουσιάζουν δυσκολίες, ιδίως καθώς φαίνεται ότι ο Consus δεν μπορεί να σχετίζεται ετυμολογικά με το επίθετο consivius ή conseuius, που απαντάται στο Ops Consivia και από εκεί η υπονοούμενη έννοια της σποράς.

Ο Κήνουλος (Coenulus) και ο Κιβουλλιος (Cibullius) δεν μαρτυρούνται από λατινικές πηγές. Το δεύτερο επίθετο δεν απαντάται στα χειρόγραφα του Λύδου και υπάρχει στον Κεδρηνό μαζί με την εξήγησή του σχετικά με την τροφή και την ανατροφή. Ο εκδότης του Λύδου R. Wünsch έχει προσθέσει το χωρίο του Κεδρηνού μετά την εξήγηση του ίδιου του Λύδου για τον Coenulus ως ευωχιαστικός, καλός οικοδεσπότης σε συμπόσιο. Ο Capdeville θεωρεί ότι το κείμενο του Cedrenus οφείλεται σε παλαιογραφικό λάθος: μόνο ο Coenulus είναι αναμφισβήτητα επίθετο του Ιανού και το επίθετο που χρησιμοποιείται για την εξήγησή του, που σημαίνει να παρουσιάζεις και να μεταχειρίζεσαι καλά στο δείπνο, χρησιμοποιούνταν σε μια τελετουργική επίκληση πριν από τα γεύματα, ευχόμενος στους δείπνους να κάνουν καλή σάρκα. Αυτό είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του Ιανού, όπως φαίνεται από τον μύθο που τον συνδέει με την Carna, Cardea, Crane.

Το επίθετο Curiatius συναντάται σε συνδυασμό με το Iuno Sororia ως προσδιορισμός της θεότητας στην οποία ήταν αφιερωμένος ο ένας από τους δύο βωμούς πίσω από το Tigillum Sororium. Ο Festus και άλλοι αρχαίοι συγγραφείς εξηγούν τον Curiatius με τον αιτιολογικό μύθο του Tigillum: η εξιλέωση που υπέστη ο P. Horatius μετά τη νίκη του επί των Alban Curiatii για τη δολοφονία της ίδιας του της αδελφής, περπατώντας κάτω από μια δοκό με καλυμμένο το κεφάλι του.

Ο Capdeville θεωρεί ότι αυτό το επίθετο σχετίζεται αποκλειστικά με τα πρόσωπα του μύθου και την ίδια την τελετή: Αναφέρει ως αυθεντία την ανάλυση του Dumézil.

Ο Schilling υποθέτει ότι επρόκειτο πιθανώς για ένα sacrum που αρχικά είχε ανατεθεί στο γένος Horatia και επέτρεπε την αποκεφαλαιοποίηση των iuvenes στο τέλος της στρατιωτικής περιόδου, το οποίο αργότερα μεταβιβάστηκε στο κράτος. Η αιγίδα του Ιανού για μια τελετή μετάβασης θα ήταν φυσική. Η παρουσία του Ιούνη θα μπορούσε να σχετίζεται με την ημερομηνία (Kalends), την προστασία της από τους iuvenes, τους στρατιώτες, ή τον ίδιο τον μύθο. Η γνώμη του Schilling είναι ότι σχετίζεται με τα curia, καθώς το Tigillum βρισκόταν όχι μακριά από τα curiae veteres.

Ο Renard θεώρησε απαράδεκτη την ερμηνεία του Schilling, παρόλο που υποστηρίζεται από μια επιγραφή (lictor curiatius) λόγω της διαφορετικής ποσότητας του u, σύντομο στα curiatius, curis και Curitis και μακρύ στο curia. Επιπλέον, αποτελεί μέρος της διαφορετικής ερμηνείας του νοήματος του τελετουργικού του Tigillum Sororium που προτάθηκε από τους Herbert Jennings Rose, Kurt Latte και τον ίδιο τον Robert Schilling. Ο Renard συνδέει τη σημασία του επιθέτου με το curis ή cuiris, το δόρυ της Juno Curitis καθώς εδώ της δίνεται το επίθετο Sororia, που αντιστοιχεί στο συνηθισμένο επίθετο Geminus του Ιανού και στη δίδυμη ή θηλυκή φύση του περάσματος μεταξύ δύο συζευγμένων στύλων.

Συνοψίζοντας, η ετυμολογία του Curiatius παραμένει αβέβαιη.

Οι τελετές που αφορούσαν τον Ιανό ήταν πολυάριθμες. Λόγω του πολύπλευρου και εκτεταμένου χαρακτήρα της βασικής του λειτουργίας που σηματοδοτεί όλες τις απαρχές και τις μεταβάσεις, η παρουσία του ήταν πανταχού παρούσα και κατακερματισμένη. Εκτός από τις τελετές που πανηγύριζαν την έναρξη του νέου έτους και κάθε μήνα, υπήρχαν και οι ειδικές χρονικές στιγμές του έτους που σηματοδοτούσαν την έναρξη και το κλείσιμο της στρατιωτικής περιόδου, τον Μάρτιο και τον Οκτώβριο αντίστοιχα. Σε αυτές περιλαμβάνονταν η τελετή του arma movēre την 1η Μαρτίου και εκείνη του arma condĕre στο τέλος του μήνα που τελούνταν από τους Salii, καθώς και το Tigillum Sororium την 1η Οκτωβρίου. Ο Ιανός Quirinus συνδέθηκε στενά με τις επετείους των εγκαινίων των ναών του Άρη την 1η Ιουνίου (ημερομηνία που αντιστοιχούσε στη γιορτή της Carna, μιας θεότητας που συνδεόταν με τον Ιανό: βλ. παρακάτω) και εκείνης του Quirinus στις 29 Ιουνίου (που ήταν η τελευταία ημέρα του μήνα στο προϊουλιανό ημερολόγιο). Αυτές οι σημαντικές τελετές αναλύονται λεπτομερώς παρακάτω.

Οποιαδήποτε τελετή ή θρησκευτική πράξη απαιτούσε πρώτα την επίκληση του Ιανού και στο τέλος την αντίστοιχη επίκληση της Vesta (Janus primus και Vesta extrema). Παραδείγματα υπάρχουν στην Carmen Saliare, στη φόρμουλα του devotio, στον λαστράρισμα των αγρών και στη θυσία της porca praecidanea,

Παρόλο που ο Ιανός δεν είχε flamen, ήταν στενά συνδεδεμένος με τον rex sacrorum, ο οποίος εκτελούσε τις θυσίες του και συμμετείχε στις περισσότερες τελετές του: ο rex κατείχε την πρώτη θέση στην ordo sacerdotum, την ιεραρχία των ιερέων. Ο flamen του Portunus εκτελούσε την τελετουργική λίπανση του δόρατος του θεού Quirinus στις 17 Αυγούστου, ημέρα των Portunalia, την ίδια ημερομηνία που ο ναός του Ιανού στο Forum Holitorium είχε εγκαινιαστεί από τον ύπατο Γάιο Duilius το 260 π.Χ..

Αρχή του έτους

Το χειμερινό ηλιοστάσιο θεωρούνταν ότι συνέβαινε στις 25 Δεκεμβρίου. Την 1η Ιανουαρίου ήταν η Πρωτοχρονιά: η ημέρα ήταν αφιερωμένη στον Ιανό, καθώς ήταν η πρώτη του νέου έτους και του μήνα (kalends) του Ιανού: η feria είχε προφητικό χαρακτήρα, καθώς οι Ρωμαίοι πίστευαν ότι η αρχή κάποιου πράγματος ήταν οιωνός για το σύνολο. Έτσι, την ημέρα αυτή συνηθιζόταν να ανταλλάσσουν χαρούμενα λόγια ευχών. Για τον ίδιο λόγο όλοι αφιέρωναν λίγο χρόνο στις συνήθεις δουλειές τους, αντάλλασσαν χουρμάδες, σύκα και μέλι ως ένδειξη ευχών και έκαναν δώρα από νομίσματα που ονομάζονταν strenae. Στον θεό προσφέρονταν και καίγονταν στον βωμό κέικ από σπέλτα (far) και αλάτι. Ο Οβίδιος αναφέρει ότι στους περισσότερους αρχαίους χρόνους δεν υπήρχαν θυσίες ζώων και οι θεοί εξευμενίζονταν με προσφορές από σπέλτα και καθαρό αλάτι. Αυτό το libum ονομαζόταν ianual και πιθανώς αντιστοιχούσε στο summanal που προσφερόταν την ημέρα πριν από το θερινό ηλιοστάσιο στον θεό Summanus, το οποίο όμως ήταν γλυκό αφού παρασκευαζόταν με αλεύρι, μέλι και γάλα.

Λίγο αργότερα, στις 9 Ιανουαρίου, στη γιορτή του Αγώνα του Ιανουαρίου, ο rex sacrorum πρόσφερε τη θυσία ενός κριού στον Ιανό.

Αρχές του μήνα

Στις καλένδες κάθε μήνα ο rex sacrorum και ο pontifex minor πρόσφεραν μια θυσία στον Ιανό στην curia Calabra, ενώ η regina πρόσφερε μια γουρούνα ή ένα αρνί στην Juno.

Αρχή της ημέρας

Το πρωί ανήκε στον Ιανό: οι άνθρωποι ξεκίνησαν τις καθημερινές τους δραστηριότητες και τις δουλειές τους. Ο Οράτιος τον αποκαλεί Matutine Pater, πρωινός πατέρας. Ο G. Dumézil πιστεύει ότι αυτό το έθιμο αποτελεί την απαρχή των μορφωμένων ερμηνειών του Ιανού ως ηλιακής θεότητας.

Διάστημα

Ο Ιανός συμμετείχε επίσης στις χωρικές μεταβάσεις, προεδρεύοντας στις πόρτες των σπιτιών, στις πύλες των πόλεων και στα σύνορα. Πολυάριθμα τοπωνύμια τόπων που βρίσκονται στα όρια μεταξύ της επικράτειας δύο κοινοτήτων, ιδίως των Ετρουρίων και των Λατίνων ή των Ουμβρίων, φέρουν το όνομα του θεού. Η πιο αξιοσημείωτη περίπτωση είναι το Ianiculum που σηματοδοτούσε την πρόσβαση στην Ετρουρία από τη Ρώμη. Δεδομένου ότι τα σύνορα συχνά συνέπιπταν με ποτάμια και το σύνορο της Ρώμης (και άλλων Ιταλών) με την Ετρουρία ήταν ο Τίβερης, έχει υποστηριχθεί ότι η διέλευσή του είχε θρησκευτική χροιά- θα περιλάμβανε ένα σύνολο αυστηρών αποτροπαϊκών πρακτικών και μια λατρευτική στάση. Ο Ιανός θα είχε αρχικά ρυθμίσει ιδιαίτερα τη διέλευση αυτού του ιερού ποταμού μέσω του pons sublicius. Το όνομα του Iāniculum δεν προέρχεται από αυτό του θεού, αλλά από το αφηρημένο ουσιαστικό iānus, -us. Η Adams Holland θεωρεί ότι θα ήταν αρχικά το όνομα μιας μικρής γέφυρας που συνέδεε το νησί του Τίβερη (στο οποίο υποθέτει ότι βρισκόταν το πρώτο ιερό του Ιανού) με τη δεξιά όχθη του ποταμού. Ωστόσο, ο Ιανός ήταν ο προστάτης των θυρών, των πυλών και των οδών γενικά, όπως φαίνεται από τα δύο σύμβολά του, το κλειδί και το ραβδί. Το κλειδί ήταν επίσης σημάδι ότι ο ταξιδιώτης είχε φτάσει ειρηνικά σε ένα λιμάνι ή μια διάβαση για να ανταλλάξει τα εμπορεύματά του.

Η ιεροτελεστία της νύφης να λαδώνει τους στύλους της πόρτας του νέου της σπιτιού με λίπος λύκου κατά την άφιξή της, αν και δεν αναφέρει ρητά τον Ιανό, είναι μια ιεροτελεστία που σχετίζεται με την ιανούα.

Τελετές των Salii

Οι τελετές των Σαλίων σηματοδοτούσαν την ανοιξιάτικη έναρξη της πολεμικής περιόδου τον Μάρτιο και το κλείσιμό της τον Οκτώβριο. Η δομή της πατρικής sodalitas, που αποτελούνταν από τις δύο ομάδες των Salii Palatini, οι οποίοι ήταν αφιερωμένοι στον Άρη και των οποίων η ίδρυση αποδίδεται παραδοσιακά στον Numa (με έδρα το Παλάτινο), και των Salii Collini ή Agonales, οι οποίοι ήταν αφιερωμένοι στον Quirinus και των οποίων η ίδρυση αποδίδεται στον Tullus Hostilius, (με έδρα το Quirinal), αντανακλά στη διαίρεσή της τον διαλεκτικό συμβολικό ρόλο που έπαιζαν στις τελετές έναρξης και λήξης της πολεμικής περιόδου. Το ίδιο ισχύει και για τον ίδιο τον θρύλο της ίδρυσής τους: ο φιλειρηνικός βασιλιάς Numa ίδρυσε τους Salii του Mars Gradivus, προβλέποντας τους μελλοντικούς πολέμους των Ρωμαίων, ενώ ο πολεμοχαρής βασιλιάς Tullus, σε μια μάχη κατά τη διάρκεια ενός μακροχρόνιου πολέμου με τους Σαβίνους, ορκίστηκε να ιδρύσει μια δεύτερη ομάδα Salii σε περίπτωση νίκης.

Το παράδοξο του ειρηνιστή βασιλιά που υπηρετεί τον Άρη και περνάει στον πόλεμο και του πολεμοχαρή βασιλιά που υπηρετεί τον Κίρινους για να επιτύχει την ειρήνη υπό τις αναμενόμενες συνθήκες αναδεικνύει τη διαλεκτική φύση της συνεργασίας μεταξύ των δύο θεών, που είναι σύμφυτη με τη δική τους λειτουργία. Εξαιτίας της λειτουργίας των φυλαχτών του κυρίαρχου θεού εγγυήθηκαν εναλλακτικά τη δύναμη και τη νίκη, τη γονιμότητα και την αφθονία. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι δύο ομάδες των Σαλίων δεν χώριζαν τις αρμοδιότητές τους, ώστε η μία ομάδα να ανοίγει μόνο τον δρόμο για τον πόλεμο και η άλλη για την ειρήνη: συνεργάζονταν τόσο κατά την έναρξη όσο και κατά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής περιόδου, σηματοδοτώντας το πέρασμα της εξουσίας από τον έναν θεό στον άλλο. Έτσι, οι Salii έθεσαν σε εφαρμογή τη διαλεκτική φύση που υπάρχει στην πολεμική και ειρηνική πλευρά του ρωμαϊκού λαού, ιδίως των iuvenes.

Αυτή η διαλεκτική αντανακλάται υλικά από τη θέση του ναού του Άρη έξω από το pomerium και του ναού του Quirinus μέσα σε αυτό. Ο ετήσιος διαλεκτικός ρυθμός των τελετών των Salii του Μαρτίου και του Οκτωβρίου αντικατοπτριζόταν επίσης περαιτέρω εντός των τελετών κάθε μήνα και χωρικά με την επαναλαμβανόμενη διέλευση της πομερικής γραμμής. Οι τελετές του Μαρτίου ξεκίνησαν την πρώτη με την τελετή της ancilia movere, αναπτύχθηκαν μέσα στο μήνα στις 14 με την Equirria στην Campus Martius (και την τελετή του Mamurius Veturius που σηματοδοτούσε την αποβολή του παλιού έτους), στις 17 με το Agonium Martiale, στις 19 με το Quinquatrus στο Comitium (που αντιστοιχούν συμμετρικά με το Armilustrium της 19ης Οκτωβρίου), στις 23 με το Tubilustrium και ολοκληρώθηκαν στο τέλος του μήνα με την τελετή του ancilia condere. Μόνο μετά την ολοκλήρωση αυτής της μηνιαίας σειράς τελετών ήταν δυνατή η ανάληψη στρατιωτικών εκστρατειών.

Ενώ ο Ιανός μερικές φορές ονομάζεται belliger σε συμφωνία με τη γενική του λειτουργία ως αρχάριου, αναφέρεται ως Janus Quirinus σε σχέση με το κλείσιμο των τελετών του Μαρτίου στο τέλος του μήνα μαζί με τους Pax, Salus και Concordia: Αυτό το χαρακτηριστικό αντανακλά την πτυχή του Janus Quirinus που τονίζει την quirinal λειτουργία της επαναφοράς της ειρήνης και την ελπίδα των στρατιωτών για μια νικηφόρα επιστροφή.

Όπως οι τελετές των Salii μιμούνται το πέρασμα από την ειρήνη στον πόλεμο και πίσω στην ειρήνη, κινούμενοι μεταξύ των δύο πόλων του Άρη και του Quirinus στον μηνιαίο κύκλο του Μαρτίου, έτσι κάνουν και στις τελετές του Οκτωβρίου, το Equus October ("άλογο του Οκτωβρίου") που λαμβάνει χώρα στην Campus Martius, το Armilustrium, ο καθαρισμός των όπλων, στον Aventin, και το Tubilustrium στις 23 του μηνός. Άλλες αντιστοιχίες μπορούν να βρεθούν στις ημερομηνίες της ίδρυσης των ναών του Άρη την 1η Ιουνίου και του Quirinus στις 29 Ιουνίου, στο προϊουλιανό ημερολόγιο την τελευταία ημέρα του μήνα, υπονοώντας ότι η έναρξη του μήνα ανήκε στον Άρη και η λήξη στον Quirinus.

Η αμοιβαιότητα των καταστάσεων των δύο θεών εντάσσεται στο ρόλο του ανοίγματος και του κλεισίματος που παίζει ο Ιανός, όπως αναφέρει ο Οβίδιος: "Γιατί είσαι κρυμμένος στην ειρήνη και ανοιχτός όταν τα χέρια έχουν μετακινηθεί;" Μια άλλη ανάλογη αντιστοιχία μπορεί να βρεθεί στη γιορτή των Quirinalia του Φεβρουαρίου, τελευταίου μήνα του αρχαίου ημερολογίου του Numa. Η τελετή του ανοίγματος και του κλεισίματος του Ιανού Quirinus θα αντανακλούσε έτσι την ιδέα της επανένταξης των μιλίων στην κοινωνία των πολιτών, δηλαδή στην κοινότητα των quirites, παίζοντας έναν λαμπρό ρόλο παρόμοιο με το Tigillum Sororium και την porta triumphalis που βρίσκεται στα νότια της Campus Martius. Στην ιδεολογία του Αυγούστου αυτή η συμβολική σημασία τονιζόταν έντονα.

Tigillum Sororium

Η τελετή αυτή υποτίθεται ότι θα μνημόνευε την εξιλέωση της δολοφονίας της αδελφής του από τον Μάρκο Οράτιο. Ο νεαρός ήρωας με καλυμμένο το κεφάλι του έπρεπε να περάσει κάτω από ένα δοκάρι που διέσχιζε ένα σοκάκι. Η τελετή επαναλαμβανόταν κάθε χρόνο την 1η Οκτωβρίου. Το tigillum αποτελούνταν από ένα δοκάρι πάνω σε δύο στύλους. Διατηρούνταν σε καλή κατάσταση με δημόσια έξοδα μέχρι την εποχή του Λίβιου. Πίσω από το tigillum, στις αντίθετες πλευρές του στενού, βρίσκονταν οι δύο βωμοί του Janus Curiatius και της Juno Sororia. Η θέση του ήταν στο vicus που οδηγούσε στην Carinae, ίσως στο σημείο της διέλευσης του pomerium. Η ιεροτελεστία και ο μύθος έχουν ερμηνευθεί από τον Dumezil ως εξαγνισμός και απενοχοποίηση των στρατιωτών από τη θρησκευτική μόλυνση που προσλαμβάνουν στον πόλεμο και ως απελευθέρωση του πολεμιστή από τη φουρτούνα, την οργή, τόσο επικίνδυνη στην πόλη όσο και αναγκαία στην εκστρατεία.

Η τελετή γινόταν στις καλένδες του Οκτωβρίου, του μήνα που σηματοδοτούσε το τέλος της ετήσιας στρατιωτικής δραστηριότητας στην αρχαία Ρώμη. Οι μελετητές έχουν προσφέρει διαφορετικές ερμηνείες για τη σημασία του Janus Curiatius και της Juno Sororia. Ο συσχετισμός των δύο θεών με την τελετή αυτή δεν είναι άμεσα σαφής. Είναι ωστόσο προφανές ότι αντάλλαξαν τα επίθετά τους, καθώς ο Curiatius συνδέεται με τον (Juno) Curitis και η Sororia με τον (Janus) Geminus. Ο Renard πιστεύει ότι ενώ ο Ιανός είναι ο θεός της κίνησης και των μεταβάσεων δεν ασχολείται άμεσα με τον εξαγνισμό, ενώ η αψίδα συνδέεται περισσότερο με την Ινώ. Το γεγονός αυτό θα μαρτυρούσε το επίθετο Sororium, το οποίο μοιράζονται ο τίλιος και η θεά. Η Juno Curitis είναι επίσης η προστάτιδα των iuvenes, των νεαρών στρατιωτών. Ο Παύλος ο Διάκονος αναφέρει ότι το sororium tigillum ήταν ένας sacer (ιερός) χώρος προς τιμήν της Juno. Ένα άλλο στοιχείο που συνδέει την Ινώ με τον Ιανό είναι η ταύτισή της με την Carna, που υποδηλώνεται από τη γιορτή αυτής της θεότητας στις καλένδες (ημέρα της Ινώ) του Ιουνίου, του μήνα της Ινώ.

Η Κάρνα ήταν νύμφη του ιερού λουκούμιου του Ελερνού, που έγινε θεά των μεντεσέδων από τον Ιανό με το όνομα Καρδεία, και είχε τη δύναμη να προστατεύει και να καθαρίζει τα κατώφλια και τα θυρόφυλλα. Αυτό θα αποτελούσε ένα ακόμη στοιχείο για την εξήγηση του ρόλου της Juno στο Tigillum. Ήταν επίσης σύνηθες για τις νέες νύφες να λαδώνουν τους στύλους της πόρτας του νέου τους σπιτιού με λίπος λύκου. Στο μύθο του Ιανού και της Carna (βλ. ενότητα παρακάτω) η Carna είχε τη συνήθεια, όταν την καταδίωκε ένας νεαρός άνδρας, να του ζητά από ντροπή μια κρυφή εσοχή και στη συνέχεια να φεύγει: αλλά ο δικέφαλος Ιανός την είδε να κρύβεται σε έναν βράχο κάτω από κάποιες πέτρες. Από εκεί θα ήταν εμφανής η αναλογία με την τελετή του Tigillum Sororium: τόσο στον μύθο όσο και στην τελετή ο Ιανός, ο θεός της κίνησης, περνάει από ένα χαμηλό πέρασμα για να φτάσει στην Carna, όπως ο Οράτιος περνάει κάτω από το tigillum για να επιτύχει τον εξαγνισμό του και την επαναφορά του στην κατάσταση του πολίτη που είναι επιλέξιμος για πολιτικές δραστηριότητες, συμπεριλαμβανομένης της οικογενειακής ζωής. Ο εξαγνισμός αποτελεί στη συνέχεια την προϋπόθεση για τη γονιμότητα. Το έθιμο της επίτευξης του εξαγνισμού και της γονιμότητας περνώντας κάτω από ένα κενό σε βράχους, μια τρύπα στο χώμα ή μια κουφάλα σε ένα δέντρο είναι ευρέως διαδεδομένο.

Το καλυμμένο κεφάλι του Οράτιου θα μπορούσε επίσης να εξηγηθεί ως αποτροπαϊκό μέσο, αν θεωρηθεί ότι το tigillum είναι το iugum της Juno, της θηλυκής αρχής της γονιμότητας. Ο Renard καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η τελετή τελεί υπό την κηδεμονία τόσο του Ιανού όσο και της Ινώνας, καθώς είναι μια τελετή μετάβασης υπό την αιγίδα του Ιανού και αποσακρωτισμού και γονιμότητας υπό την αιγίδα της Ινώνας: μέσω αυτής οι iuvenes που επέστρεφαν από την εκστρατεία επανέρχονταν στη γόνιμη κατάσταση του συζύγου και του αγρότη. Ο Ιανός συνδέεται συχνά με τη γονιμότητα στους μύθους, αντιπροσωπεύοντας την αρσενική αρχή της κίνησης, ενώ η Ινώ αντιπροσωπεύει τη συμπληρωματική θηλυκή αρχή της γονιμότητας: η δράση της πρώτης θα επέτρεπε την εκδήλωση της άλλης.

Κατά τη συζήτηση των μύθων για τον Ιανό, θα πρέπει κανείς να είναι προσεκτικός στη διάκριση εκείνων που είναι αρχαίοι και αρχικά λατινικοί και εκείνων που του αποδόθηκαν αργότερα από Έλληνες μυθογράφους. Στις Fasti ο Οβίδιος αναφέρει μόνο τους μύθους που συνδέουν τον Ιανό με τον Κρόνο, τον οποίο υποδέχτηκε ως φιλοξενούμενο και με τον οποίο τελικά μοιράστηκε το βασίλειό του ως ανταμοιβή για τη διδασκαλία της γεωργικής τέχνης, και με τη νύμφη Crane, Grane ή Carna, την οποία ο Ιανός βίασε και την έκανε θεά των μεντεσέδων ως Cardea, ενώ στις Μεταμορφώσεις καταγράφει την πατρότητά του με τη Venilia της νύμφης Canens, που αγαπήθηκε από τον Picus, τον πρώτο θρυλικό βασιλιά των Αβοριγίνων.

Ο μύθος του Crane έχει μελετηθεί από τον M. Renard Ο πρώτος μελετητής βλέπει σε αυτόν ένα είδος παραλληλισμού με τη θεολογία που διέπει την τελετή του Tigillum Sororium. Η Crane είναι μια νύμφη του ιερού δάσους του Helernus, που βρίσκεται στην έξοδο του Τίβερη, της οποίας η γιορτή της 1ης Φεβρουαρίου αντιστοιχούσε σε εκείνη της Juno Sospita: Η Crane μπορεί να θεωρηθεί ως ένα μικρό imago της θεάς. Η συνήθειά της να εξαπατά τους άνδρες διώκτες της κρυπτόμενη σε γκρεμούς στο έδαφος αποκαλύπτει τη σχέση της όχι μόνο με τη βλάστηση αλλά και με τους βράχους, τις σπηλιές και τα υπόγεια περάσματα. Η φύση της φαίνεται να συνδέεται επίσης με τη βλάστηση και την ανατροφή: Ο G. Dumezil απέδειξε ότι ο Helernus ήταν θεός της βλάστησης, της φυτικής ευφορίας και των οπωρώνων, που σχετιζόταν ιδιαίτερα με τον βίκο. Όπως γράφει ο Οβίδιος στις Φάστες του, η 1η Ιουνίου ήταν η ημέρα της γιορτής της Κάρνας, εκτός από την ημερολογιακή γιορτή του μήνα της Ιούνο και η γιορτή της Ιούνο Μονέτα. Ο Οβίδιος φαίνεται ότι σκόπιμα συγχέει και ταυτίζει την Carna με την Cardea στον αιτιολογικό μύθο που αναφέρεται παραπάνω. Κατά συνέπεια, ο συσχετισμός τόσο του Ιανού όσο και του θεού Helernus με την Carna-Crane τονίζεται σε αυτόν τον μύθο: συνήθιζαν εκείνη την ημέρα να τρώνε ivetch (πολτοποιημένα φασόλια) και λαρδί, τα οποία υποτίθεται ότι ενδυνάμωναν το σώμα. Η Καρνέα είχε επίσης μαγικές δυνάμεις για την προστασία των θυρών (αγγίζοντας τα κατώφλια και τους στύλους με βρεγμένα κλαδιά ιπποφαούς) και των νεογέννητων παιδιών από την επιθετικότητα των στρουθιόμορφων (στο μύθο η νεαρή Πρόκα). Ο M. Renard θεωρεί ότι η συσχέτιση του Ιανού με τον Κρανέα θυμίζει διαδεδομένες τελετές λαγνείας και γονιμότητας που εκτελούνται με τελετουργικό περπάτημα κάτω από χαμηλούς βράχους ή τρύπες στο έδαφος ή φυσικές κοιλότητες σε δέντρα, οι οποίες με τη σειρά τους αντανακλώνται στην λαγνειακή τελετή του Tigillum Sororium.

Ο Μακρόβιος αναφέρει ότι ο Ιανός υποτίθεται ότι μοιραζόταν ένα βασίλειο με τον Καμήσιο στο Λάτιο, σε ένα μέρος που τότε ονομαζόταν Καμεσίνη. Αναφέρει ότι ο Υγίνος κατέγραψε την ιστορία με βάση την αυθεντία ενός Πρωτάρχη από τις Τράλλεις. Στον Μακρόβιο ο Κάμεσος είναι άνδρας: μετά τον θάνατο του Κάμεσου ο Ιανός βασίλευσε μόνος του. Ωστόσο, οι Έλληνες συγγραφείς κάνουν την Καμήνη αδελφή και σύζυγο του Ιανού: Ο Αθήναιος επικαλούμενος κάποιον Δράκοντα από την Κέρκυρα γράφει ότι ο Ιανός απέκτησε με την αδελφή του Καμέση έναν γιο με το όνομα Αιθέξ και μια κόρη με το όνομα Ολισθένη. αναφέρει ότι ο Τίβερης (δηλ. ο Τιβέριος) ήταν ο γιος τους.

Ο Αρνόβιος γράφει ότι ο Φόντος ήταν γιος του Ιανού και της Γιουτούρνας. Το ίδιο το όνομα αποδεικνύει ότι πρόκειται για μια δευτερεύουσα μορφή του Fons με πρότυπο τον Ιανό, καταγγέλλοντας τον ύστερο χαρακτήρα αυτού του μύθου: πιθανότατα επινοήθηκε λόγω της εγγύτητας των εορτών της Juturna (11 Ιανουαρίου) και του Agonium του Ιανού (9 Ιανουαρίου), καθώς και για την παρουσία ενός βωμού του Fons κοντά στο Janiculum και την εγγύτητα των εννοιών της άνοιξης και της αρχής.

Ο Πλούταρχος γράφει ότι σύμφωνα με ορισμένους ο Ιανός ήταν Έλληνας από την Περραιβία.

Αφού ο Ρωμύλος και οι άνδρες του απήγαγαν τις γυναίκες των Σαβίνων και η Ρώμη δέχτηκε επίθεση από τους Σαβίνους υπό τον βασιλιά Τάτιο, ο Ιανός προκάλεσε την έκρηξη μιας ηφαιστειακής θερμής πηγής, με αποτέλεσμα οι επίδοξοι επιτιθέμενοι να θαφτούν ζωντανοί μέσα στο θανατηφόρα καυτό, κτηνώδες μείγμα νερού και στάχτης των ορμητικά θερμών ηφαιστειακών πηγών που σκότωσε, έκαψε ή παραμόρφωσε πολλούς από τους άνδρες του Τάτιου. Η πηγή αυτή ονομάζεται Lautolae από τον Varro. Αργότερα, ωστόσο, οι Σαβίνες και οι Ρωμαίοι συμφώνησαν να δημιουργήσουν από κοινού μια νέα κοινότητα. Προς τιμήν αυτού, οι πόρτες ενός τειχισμένου οικοδομήματος χωρίς στέγη που ονομαζόταν "ο Ιανός" (δεν ήταν ναός) παρέμεναν ανοιχτές κατά τη διάρκεια του πολέμου, αφού ένα συμβολικό απόσπασμα στρατιωτών είχε παρελάσει από αυτό. Οι πόρτες έκλειναν με τελετή όταν ολοκληρωνόταν η ειρήνη.

Σύμφωνα με τον θεμελιώδη χαρακτήρα του ως Αρχάριου, ο Ιανός θεωρούνταν από τους Ρωμαίους ο πρώτος βασιλιάς του Λάτιου, μερικές φορές μαζί με τον Καμήσιο. Θα είχε υποδεχθεί φιλόξενα τον θεό Κρόνο, ο οποίος, εκδιωγμένος από τον Ουρανό από τον Δία, έφτασε με πλοίο στο Janiculum. Ο Ιανός θα είχε επίσης επιτελέσει το θαύμα της μετατροπής των νερών της πηγής στους πρόποδες του Βιμινάλου από κρύα σε καυτά για να αποκρούσει την επίθεση των Σαβίνων του βασιλιά Τίτου Τάτιου, που ήρθαν να εκδικηθούν την απαγωγή των θυγατέρων τους από τους Ρωμαίους.

Ο ναός του με το όνομα Janus Geminus έπρεπε να παραμείνει ανοιχτός σε περιόδους πολέμου. Λέγεται ότι χτίστηκε από τον βασιλιά Numa Pompilius, ο οποίος τον κρατούσε πάντα κλειστό κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, καθώς δεν υπήρχαν πόλεμοι. Μετά από αυτόν έκλεισε πολύ λίγες φορές, μία μετά το τέλος του πρώτου Πουνικού Πολέμου, τρεις φορές επί Αυγούστου και μία φορά από τον Νέρωνα. Έχει καταγραφεί ότι ο αυτοκράτορας Γορδιανός Γ΄ άνοιξε τον Ιανό Γέμινο.

Είναι αξιοσημείωτη περιέργεια ότι το άνοιγμα του Ιανού ήταν ίσως η τελευταία πράξη που συνδέεται με την αρχαία θρησκεία στη Ρώμη: Ο Προκόπιος γράφει ότι το 536, κατά τη διάρκεια του Γοτθικού Πολέμου, ενώ ο στρατηγός Βελισάριος πολιορκούσε τη Ρώμη, τη νύχτα κάποιος άνοιξε κρυφά τον Ιανό Geminus, ο οποίος είχε παραμείνει κλειστός από το διάταγμα του 390 του Θεοδοσίου Α' που απαγόρευε τις αρχαίες λατρείες. Ο Ιανός ήταν πιστός στον οριακό του ρόλο και στη σήμανση αυτής της τελευταίας πράξης.

Υπόθεση μακρινής προέλευσης

Η μοναδικότητα του Ιανού στο Λάτιο πρότεινε στους L. Adams Holland και J. Gagé την υπόθεση μιας λατρείας που έφεραν από μακριά οι ναυτικοί και συνδέθηκε αυστηρά με την αμφίβια ζωή των πρωτόγονων κοινοτήτων που ζούσαν στις όχθες του Τίβερη. Στο μύθο του Ιανού, το πλοίο του Κρόνου, καθώς και στο μύθο της Καρμέντας και του Εύανδρου θυμίζουν μια αρχαία προ-ρωμαϊκή ιστιοπλοϊκή ζωή. Τα στοιχεία που φαίνεται να συνδέουν τον Ιανό με την ιστιοπλοΐα παρουσιάζονται σε δύο άρθρα του J. Gagé, τα οποία συνοψίζονται παρακάτω.

Δέντρα όπως η αγριελιά, και ο ελληνικός ή ιταλικός λωτός (Celtis australis), έχουν ανάλογες θρησκευτικές ιδιότητες με εκείνες του κορνιόλιου και της άγριας συκιάς για τις ναυτικές κοινότητες: το ξύλο του δεν σαπίζει στο θαλασσινό νερό, γι' αυτό και χρησιμοποιήθηκε στη ναυπηγική και στην κατασκευή κυλίνδρων για τη ρυμούλκηση των πλοίων στην ξηρά.

Η απεικόνιση τόσο του Ιανού όσο και του Βορέα ως δίφρονες, καθώς και εποχιακά στοιχεία.

Οι τοποθεσίες των λατρειών του Ιανού στη Ρώμη και οι συνδέσεις του στο αρχαίο Λάτιο.

Ιανός και Juno

Η σχέση μεταξύ Ιανού και Ιούνο ορίζεται από την εγγύτητα των εννοιών της αρχής και της μετάβασης και των λειτουργιών της σύλληψης και του τοκετού. Ο αναγνώστης παραπέμπεται στις παραπάνω ενότητες Cult epithets και Tigillum Sororium του παρόντος άρθρου και στην αντίστοιχη ενότητα του άρθρου Juno.

Ιανός και Quirinus

Ο Quirinus είναι ένας θεός που ενσαρκώνει τους quirites, δηλαδή τους Ρωμαίους με την πολιτική ιδιότητα του παραγωγού και του πατέρα. Ονομάζεται Mars tranquillus (ειρηνικός Άρης), Mars qui praeest paci (Άρης που προεδρεύει της ειρήνης). Η λειτουργία του ως custos guardian αναδεικνύεται από τη θέση του ναού του μέσα στο pomerium αλλά όχι μακριά από την πύλη της Porta Collina ή Quirinalis, κοντά στα ιερά του Sancus και του Salus.

Ως προστάτης της ειρήνης είναι ωστόσο οπλισμένος, με τον ίδιο τρόπο που είναι οπλισμένοι οι quirites, καθώς είναι εν δυνάμει στρατιώτες milites: το άγαλμά του τον απεικονίζει να κρατά ένα δόρυ. Για το λόγο αυτό ο Ιανός, θεός των πυλών, ασχολείται με τη λειτουργία του ως προστάτη της πολιτικής κοινότητας. Για τον ίδιο λόγο ο flamen Portunalis λαδώνει τα όπλα του Quirinus, υπονοώντας ότι έπρεπε να διατηρούνται σε καλή κατάσταση και να είναι έτοιμα, ακόμη και αν δεν επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν αμέσως.

Οι Dumézil και Schilling σημειώνουν ότι ως θεός της τρίτης λειτουργίας ο Quirinus είναι ειρηνικός και αντιπροσωπεύει το ιδανικό της pax romana, δηλαδή μια ειρήνη που στηρίζεται στη νίκη.

Janus και Portunus

Ο Portunus μπορεί να οριστεί ως ένα είδος διπλασιασμού εντός του πεδίου εφαρμογής των δυνάμεων και των ιδιοτήτων του Ιανού. Ο αρχικός ορισμός του δείχνει ότι ήταν ο θεός των πυλών και των θυρών και των λιμανιών. Στην πραγματικότητα συζητείται αν η αρχική του λειτουργία ήταν μόνο αυτή του θεού των πυλών και η λειτουργία του θεού των λιμανιών ήταν μεταγενέστερη προσθήκη: Ο Παύλος ο Διάκονος γράφει:

Ο Βάρρος θα δήλωνε ότι ήταν ο θεός των λιμανιών και προστάτης των πυλών. Η ημέρα της γιορτής του που ονομαζόταν Portunalia έπεφτε στις 17 Αυγούστου και λατρευόταν εκείνη την ημέρα σε έναν ναό ad pontem Aemilium και ad pontem Sublicium που είχε αφιερωθεί εκείνη την ημερομηνία.

Ο Πορτούνος, σε αντίθεση με τον Ιανό, είχε το δικό του φλαμέντο, που ονομαζόταν Πορτουνάλης. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ναός του Ιανού στο Forum Holitorium είχε καθαγιαστεί την ημέρα των Portunalia και ότι ο flamen Portunalis ήταν υπεύθυνος για το λάδωμα των βραχιόνων του αγάλματος του Quirinus.

Ιανός και Vesta

Η σχέση μεταξύ του Ιανού και της Vesta αγγίζει το ζήτημα της φύσης και της λειτουργίας των θεών της αρχής και του τέλους στην ινδοευρωπαϊκή θρησκεία. Ενώ ο Ιανός έχει την πρώτη θέση, η Vesta έχει την τελευταία, τόσο στη θεολογία όσο και στην τελετουργία (Ianus primus, Vesta extrema).

Η τελευταία θέση συνεπάγεται άμεση σύνδεση με την κατάσταση του προσκυνητή, στο χώρο και στο χρόνο. Η Vesta είναι επομένως η θεά της εστίας των σπιτιών καθώς και της πόλης. Η άσβεστη φωτιά της είναι ένα μέσο για να διατηρούν οι άνθρωποι (ως άτομα και ως κοινότητα) επαφή με το βασίλειο των θεών. Έτσι, υπάρχει μια αμοιβαία σχέση μεταξύ του θεού της αρχής και της αέναης κίνησης, ο οποίος χαρίζει ζωή στα όντα αυτού του κόσμου (Cerus Manus) καθώς και προεδρεύει του τέλους του, και της θεάς της εστίας του ανθρώπου, η οποία συμβολίζει μέσω της φωτιάς την παρουσία της ζωής. Η Vesta είναι μια παρθένα θεά, αλλά ταυτόχρονα αποκαλείται "μητέρα" της Ρώμης: Θεωρείται απαραίτητη για την ύπαρξη και την επιβίωση της κοινότητας.

Από καιρό πιστεύεται ότι ο Ιανός ήταν παρών μεταξύ των ανωνύμων στο εξωτερικό χείλος του Ήπατος της Πιατσέντζα στην περίπτωση 3, με το όνομα Ααρών. Το γεγονός αυτό δημιούργησε ένα πρόβλημα, καθώς ο θεός των απαρχών φαινόταν να βρίσκεται σε μια κατάσταση διαφορετική από την αρχική, δηλαδή την πρώτη περίπτωση. Μετά τις νέες αναγνώσεις που πρότεινε ο A. Maggiani, στην περίπτωση 3 θα πρέπει να διαβαστεί TINS: η δυσκολία έχει έτσι διαλυθεί. Ο Ααρών εξαλείφθηκε έτσι από τη φραγκισκανική θεολογία, καθώς αυτή ήταν η μόνη μαρτυρία του. παρατηρεί ότι αυτή η προηγούμενη ταύτιση ερχόταν σε αντίθεση με τη μαρτυρία που αποδίδεται στον Varro από τον Johannes Lydus ότι ο Ιανός ονομαζόταν caelum μεταξύ των Ετρούσκων.

Από την άλλη πλευρά, όπως αναμενόταν, ο Ιανός είναι παρών στην περιοχή Ι της διαίρεσης του Ουρανού από τον Martianus Capella και στην περιοχή XVI, την τελευταία, βρίσκονται οι Ianitores terrestres (μαζί με τον Nocturnus), που ίσως πρέπει να ταυτιστούν με τους Forculus, Limentinus και Cardea, θεότητες αυστηρά συνδεδεμένες με τον Ιανό ως βοηθοί του (ή ίσως και όχι περισσότερο από συγκεκριμένες υποδιαιρέσεις των λειτουργιών του), όπως υποδηλώνει η σημασία των ονομάτων τους: Ο Forculus είναι ο θεός του forca, ενός iugum, χαμηλού περάσματος, ο Limentinus ο φύλακας των limes, των ορίων, η Cardea η θεά των μεντεσέδων, εδώ των πυλών που χωρίζουν τη Γη από τον Ουρανό.

Το πρόβλημα που δημιουργείται από το προσδιοριστικό επίθετο terrestres earthly, μπορεί να αντιμετωπιστεί με δύο διαφορετικούς τρόπους. Η μία υπόθεση είναι ότι η απεικόνιση του Martianus υπονοεί μια κάθοδο από τον ουρανό στη γη. Ωστόσο, η απεικόνιση του Martianus δεν φαίνεται να περιορίζεται σε έναν διαχωρισμό Ουρανού-Γης, καθώς περιλαμβάνει τον Κάτω Κόσμο και άλλες σκοτεινές περιοχές ή απομακρυσμένες εσοχές του Ουρανού. Ως εκ τούτου, μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι η άρθρωση Ianus-Ianitores θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως συνδεόμενη με την ιδέα των Πυλών του Ουρανού (Synplegades) που ανοίγουν στον Ουρανό από τη μία πλευρά και στη Γη ή τον Κάτω Κόσμο από την άλλη.

Από άλλα αρχαιολογικά ντοκουμέντα όμως έχει γίνει σαφές ότι οι Ετρούσκοι είχαν έναν άλλο θεό που ήταν διπρόσωπος όπως ο Ιανός: Culśanś, του οποίου υπάρχει ένα χάλκινο αγαλματίδιο από την Κορτόνα (τώρα στο Μουσείο της Κορτόνα). Ενώ ο Ιανός είναι ένας ενήλικας με γενειάδα, ο Culśans είναι ένας άγουρος νέος, γεγονός που καθιστά δυνατή την ταύτισή του με τον Ερμή. Ωστόσο, το όνομά του συνδέεται επίσης με την ετρουσκική λέξη για τις πόρτες και τις πύλες.

Σύμφωνα με τον Capdeville, το Culśans μπορεί επίσης να βρεθεί στο εξωτερικό χείλος του συκωτιού της Piacenza, στην περίπτωση 14, στη σύνθετη μορφή CULALP, δηλαδή "του Culśanś και του Alpan(u)", σύμφωνα με τον Pfiffig, αλλά ίσως εδώ υποδηλώνει τη θηλυκή θεά Culśu, τη φύλακα της πόρτας του Κάτω Κόσμου. Αν και η θέση δεν είναι αυστηρά ταυτόσημη, υπάρχει κάποια προσέγγιση στις καταστάσεις του για το Ήπαρ και στο σύστημα του Μαρτιανού.

A. Audin συνδέει τη μορφή του Ιανού με τον Culśanś και τον Turms (ετρουσκική απόδοση του Ερμή, του Έλληνα θεού διαμεσολαβητή μεταξύ των διαφορετικών κόσμων, που έφεραν οι Ετρούσκοι από το Αιγαίο Πέλαγος), θεωρώντας τις δύο τελευταίες ετρουσκικές θεότητες ίδιες. Αυτή η ερμηνεία θα ταύτιζε τότε τον Ιανό με τον ελληνικό θεό Ερμή. Τα ετρουσκικά μετάλλια από τη Volterra δείχνουν επίσης τον δικέφαλο θεό και ο Ιανός Quadrifrons από το Falerii μπορεί να έχει ετρουσκική προέλευση.

Ρωμαίοι και Έλληνες συγγραφείς υποστήριζαν ότι ο Ιανός ήταν αποκλειστικά ρωμαϊκός θεός. Ο ισχυρισμός αυτός είναι υπερβολικός σύμφωνα με τον R. Schilling, τουλάχιστον όσον αφορά την εικονογραφία. Ένας θεός με δύο πρόσωπα εμφανίζεται επανειλημμένα στη σουμεριακή και βαβυλωνιακή τέχνη.

Η αρχαία σουμεριακή θεότητα Ισιμούντ απεικονιζόταν συνήθως με δύο πρόσωπα στραμμένα προς αντίθετες κατευθύνσεις. Οι σουμεριακές απεικονίσεις του Ισιμούδ είναι συχνά πολύ παρόμοιες με τις τυπικές απεικονίσεις του Ιανού στην αρχαία ρωμαϊκή τέχνη. Ωστόσο, σε αντίθεση με τον Ιανό, ο Ισιμούντ δεν είναι θεός των θυρών. Αντίθετα, είναι ο αγγελιοφόρος του Ένκι, του αρχαίου Σουμεριανού θεού του νερού και του πολιτισμού. Αναπαραγωγές της εικόνας του Ισιμούδ, του οποίου το βαβυλωνιακό όνομα ήταν Usimu, σε κυλίνδρους στην τέχνη των Σουμέρων-Ακκάδων μπορεί να βρεθεί στο έργο του H. Frankfort Cylinder seals (Λονδίνο 1939), ιδίως στις πινακίδες στις σελ. 106, 123, 132, 133, 137, 165, 245, 247, 254. Στην πλάκα XXI, γ, ο Usmu φαίνεται να παρουσιάζει στους πιστούς έναν καθιστό θεό.

Στην Ελλάδα έχουν βρεθεί κεφάλια θεών που μοιάζουν με τον Ιανό και σχετίζονται με τον Ερμή, γεγονός που ίσως υποδηλώνει έναν σύνθετο θεό.

Ο William Betham υποστήριξε ότι η λατρεία έφτασε από τη Μέση Ανατολή και ότι ο Ιανός αντιστοιχεί στον Baal-ianus ή Belinus των Χαλδαίων, έχοντας κοινή προέλευση με τον Oannes του Berosus.

P. Ο Grimal θεωρεί ότι ο Ιανός αποτελεί συγχώνευση ενός ρωμαϊκού θεού των θυρών και ενός αρχαίου συρο-χετταϊκού ουρανικού κοσμογονικού θεού.

Το ρωμαϊκό άγαλμα του Ιανού του Argiletum, που παραδοσιακά αποδίδεται στον Numa, ήταν ενδεχομένως πολύ αρχαίο, ίσως ένα είδος ξόανου, όπως τα ελληνικά του 8ου π.Χ. αιώνα.

Στον Ινδουισμό η εικόνα των διπλών ή τετραπρόσωπων θεών είναι αρκετά συνηθισμένη, καθώς αποτελεί συμβολική απεικόνιση της θεϊκής δύναμης να βλέπει μέσα από το χώρο και το χρόνο. Ο υπέρτατος θεός Μπράχμα απεικονίζεται με τέσσερα πρόσωπα. Μια άλλη περίπτωση τετραπρόσωπου θεού είναι ο σλαβικός θεός Σβέτοβιντ.

Άλλες ανάλογες ή συγκρίσιμες θεότητες της prima στις ινδοευρωπαϊκές θρησκείες έχουν αναλυθεί από τον G. Dumézil. Σε αυτές περιλαμβάνονται η ινδική θεά Aditi, η οποία ονομάζεται διπρόσωπη καθώς είναι αυτή που ξεκινά και ολοκληρώνει τις τελετές, και ο σκανδιναβικός θεός Heimdallr. Τα θεολογικά χαρακτηριστικά του Heimdallr μοιάζουν με αυτά του Ιανού: τόσο στο χώρο όσο και στο χρόνο στέκεται στα όρια. Η κατοικία του βρίσκεται στα όρια της Γης, στο άκρο του Ουρανού- είναι ο προστάτης των θεών- η γέννησή του είναι στην αρχή του χρόνου- είναι ο πρόγονος της ανθρωπότητας, ο γεννήτορας των τάξεων και ο θεμελιωτής της κοινωνικής τάξης. Παρ' όλα αυτά είναι κατώτερος από τον κυρίαρχο θεό Oðinn: η Μικρή Völuspá ορίζει τη σχέση του με τον Oðinn σχεδόν με τους ίδιους όρους με τους οποίους ο Varro ορίζει τη σχέση του Ιανού, θεού της πρίμας με τον Δία, θεό της σούμας: ο Heimdallr γεννιέται ως πρωτότοκος (primigenius, var einn borinn í árdaga), ο Oðinn γεννιέται ως ο μεγαλύτερος (maximus, var einn borinn öllum meiri). Ανάλογοι ιρανικοί τύποι απαντώνται σε μια αβεστιτική gāthā (Γάθες). Σε άλλες πόλεις του αρχαίου Λάτιουμ η λειτουργία της προεδρίας των απαρχών πιθανώς επιτελούνταν από άλλες θεότητες θηλυκού φύλου, ιδίως από την Fortuna Primigenia της Praeneste.

Κατά τον Μεσαίωνα, ο Ιανός θεωρήθηκε σύμβολο της Γένοβας, της οποίας το μεσαιωνικό λατινικό όνομα ήταν Ianua, καθώς και άλλων ευρωπαϊκών κοινοτήτων. Η κοινότητα Selvazzano di Dentro κοντά στην Πάδοβα έχει ένα άλσος και έναν βωμό του Ιανού που απεικονίζονται στο έμβλημά της, αλλά η ύπαρξή τους δεν έχει αποδειχθεί.

Στη δαιμονολογία, ο Ιανός διαφθείρεται σε Bifrons και περιγράφεται από γριμόρια όπως το Μικρό Κλειδί του Σολομώντα ως ένας δαιμονικός κόμης υπεύθυνος για τη μετακίνηση των πτωμάτων στους τάφους και το άναμμα κεριών πάνω τους, γεγονός που ενδεχομένως υποδηλώνει τη διατήρηση του ρόλου του Ιανού ως θεότητας του τέλους και φύλακα των περασμάτων.

Στην Πράξη Ι Σκηνή 1 του Εμποράκου της Βενετίας του Σαίξπηρ ο Σαλαρίνο αναφέρεται στον δικέφαλο Ιανό, ενώ αποτυγχάνει να βρει την αιτία της μελαγχολίας του Αντόνιο. Επίσης, στην Πράξη Ι Σκηνή 2 του Οθέλλου του Σαίξπηρ, ο Ιάγος επικαλείται το όνομα του Ιανού μετά την αποτυχία του σχεδίου του να αναιρέσει τον ομώνυμο χαρακτήρα.

Στο βιβλίο της The Witch-Cult in Western Europe του 1921, η λαογράφος Margaret Murray υποστήριξε ότι τα στοιχεία που βρέθηκαν στα αρχεία των πρώιμων μοντέρνων δικών για τις μάγισσες έδειξαν ότι ο θεός των μαγισσών, που συνήθως αναγνωρίζεται στα αρχεία ως ο Διάβολος, ήταν στην πραγματικότητα συχνά ένας άνδρας ιερέας ντυμένος με διπλή μάσκα που αναπαριστούσε τον Ιανό. Η Murray εντόπισε την παρουσία ενός άνδρα ντυμένου με μάσκα στο πίσω μέρος του κεφαλιού του σε ορισμένες συναντήσεις μαγισσών σε εξομολογήσεις κατηγορουμένων μαγισσών στην περιοχή των Πυρηναίων, και συγκεκριμένα σε μια δήλωση ότι ο αρχηγός των μαγισσών εμφανιζόταν "comme le dieu Janus" ("σαν τον θεό Ιανό"). Μέσω της ετυμολογίας που δόθηκε από τον James Frazier, ο Murray συνέδεσε περαιτέρω τη μορφή του Ιανού ή του Dianus στη λατρεία των μαγισσών με την πιο γνωστή θεά της μαγείας, την Diana. Τόσο οι σύγχρονοι της Μάρεϊ όσο και οι σύγχρονοι μελετητές έχουν υποστηρίξει ότι η υπόθεση της Μάρεϊ και οι συνδέσεις που έκανε μεταξύ του Ιανού και της Διάνα, καθώς και η σύνδεση των πρώιμων σύγχρονων δικών για μάγισσες με τις αρχαίες παγανιστικές δοξασίες, είναι αμφίβολες.

Η Janus Society ήταν μια πρώιμη ομοφυλοφιλική οργάνωση που ιδρύθηκε το 1962 με έδρα τη Φιλαδέλφεια. Είναι αξιοσημείωτη ως εκδότρια του περιοδικού DRUM, ενός από τα πρώτα έντυπα ομοφυλοφιλικού ενδιαφέροντος στις Ηνωμένες Πολιτείες, το οποίο κυκλοφόρησε ευρύτερα τη δεκαετία του 1960, καθώς και για τον ρόλο της στην οργάνωση πολλών από τις πρώτες διαδηλώσεις για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων της χώρας. Η οργάνωση επικεντρώθηκε σε μια πολιτική μαχητικής ευπρέπειας, μια στρατηγική που απαιτούσε σεβασμό, δείχνοντας στο κοινό γκέι άτομα που συμμορφώνονταν με τα ετεροκανονικά πρότυπα ντυσίματος στις διαδηλώσεις.

Η Society of Janus είναι η δεύτερη οργάνωση BDSM που ιδρύθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες (μετά την Eulenspiegel Society) και είναι μια ομάδα εκπαίδευσης και υποστήριξης BDSM με έδρα το Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνια. Ιδρύθηκε τον Αύγουστο του 1974 από την αείμνηστη Cynthia Slater και τον Larry Olsen. Σύμφωνα με τη βιογραφία της Slater στο Leather Hall of Fame, η ίδια είπε για την Society of Janus:

Υπήρχαν τρεις βασικοί λόγοι για τους οποίους επιλέξαμε τον Janus. Πρώτα απ' όλα, ο Ιανός έχει δύο πρόσωπα, τα οποία ερμηνεύσαμε ως τη δυαδικότητα του ΣΜ (την κυρίαρχη και την υποτακτική πλευρά του ατόμου). Δεύτερον, είναι ο ρωμαϊκός θεός των πυλών και, κυρίως, της αρχής και του τέλους. Για εμάς, αντιπροσωπεύει την αρχή της αποδοχής του εαυτού κάποιου, την αρχή της ελευθερίας από τις ενοχές και τον τελικό τερματισμό της αυτοαπορρίψεως και του φόβου για τις επιθυμίες του SM. Και τρίτον, ο Ιανός είναι ο ρωμαϊκός θεός του πολέμου - του πολέμου που διεξάγουμε ενάντια στα στερεότυπα που συνήθως κρατούνται εναντίον μας.

Στο μυθιστόρημα θρίλερ The Janus Man του 1987 του Βρετανού συγγραφέα Raymond Harold Sawkins, ο Ιανός χρησιμοποιείται ως μεταφορά για έναν Σοβιετικό πράκτορα που έχει διεισδύσει στη Βρετανική Μυστική Υπηρεσία Πληροφοριών - "The Janus Man who faces both East and West".

Στην κατασκοπική ταινία GoldenEye του 1995 στη σειρά ταινιών James Bond, ο κύριος ανταγωνιστής Alec Trevelyan αποκαλεί τον εαυτό του με το κωδικό όνομα "Janus" αφού προδίδει τον Bond και στη συνέχεια την MI6 αφού μαθαίνει ότι είναι Κοζάκος του Lienz. Ο Μποντ, τον οποίο ενσαρκώνει ο Πιρς Μπρόσναν, συνεχίζει δηλώνοντας: "Ως εκ τούτου, Ιανός. Ο διπρόσωπος Ρωμαίος θεός που ζωντάνεψε" αφού μαθαίνει για την προδοσία του Trevelyan.

Το προπτυχιακό ιστορικό περιοδικό του Πανεπιστημίου του Maryland, που δημιουργήθηκε το 2000, ονομάζεται Janus.

Οι γάτες με τη συγγενή διαταραχή Diprosopus, η οποία προκαλεί μερικό ή ολικό διπλασιασμό του προσώπου στο κεφάλι, είναι γνωστές ως γάτες Janus.

Το 2020, ο χαρακτήρας Deceit από τη σειρά Sanders Sides, που δημιουργήθηκε από τον Thomas Sanders, στο επεισόδιο "Putting Others First", αποκάλυψε ότι το όνομά του είναι Janus.

Στο βιβλίο The Shadowhunter Chronicles της Cassandra Clare, ο αντίπαλος του Jace Herondale από μια εναλλακτική διάσταση που ονομάζεται Thule, επιλέγει το όνομα "Janus" για τον εαυτό του από τον ρωμαϊκό θεό Ιανό.

Τα σωματίδια Janus είναι κατασκευασμένα μικροσκοπικά ή νανοσκοπικά σωματίδια που διαθέτουν δύο διαφορετικές επιφάνειες οι οποίες έχουν διαφορετικές φυσικές ή χημικές ιδιότητες.

Το Janus είναι το όνομα μιας γλώσσας προγραμματισμού με δυνατότητα αναστροφής του χρόνου. Είναι επίσης το όνομα μιας ταυτόχρονης γλώσσας προγραμματισμού με περιορισμούς.

Πηγές

1. Ιανός
2. Janus
3. ^ Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Juturna" . Encyclopædia Britannica (11th ed.). Cambridge University Press.
4. ^ Varro apud Augustine De Civitate Dei VII 9 and 3; Servius Aen. I 449; Paulus ex Festus s. v. Chaos p. 45 L
5. ^ Forsythe, Time in Roman Religion, p. 14.
6. Voir janua (« porte »).
7. a b c d e f g h i j k l et m Ovide, Les Fastes, I.
8. Циркин, 2000, "Римские боги", с. 119.
9. 1 2 3 Мифы народов мира, 1990, "Янус", с. 1138—1139.
10. Овидий. Фасты. Книга I. 100—120
11. 1 2 3 4 5 6 Циркин, 2000, "Янус", с. 122.
12. 1 2 Capdeville, 1973, p. 399—400.
13. ^ Macrobio, Saturnalia, I, 9, 11
14. ^ ad esempio Herbert Jennings Rose in Dizionario di antichità classiche, s.v. Giano. Milano, Edizioni San Paolo, 1995. ISBN 88-215-3024-8.
15. ^ Georges Dumézil, La religione romana arcaica, pag. 291. Milano, Rizzoli, 2001. ISBN 88-17-86637-7.
16. ^ Anna Ferrari, Dizionario di mitologia greca e latina, s.v. Giano. Torino, UTET, 1999. ISBN 88-7750-754-3.
17. ^ Ovidio, Fasti, Libro I, 90. nam tibi par nullum Graecia numen habet.